De vorige aflevering eindigde met de financiële steun die de ‘leden’, lees vaste bezoekers, de Stadhuisconcerten Naarden gaven om te kunnen overleven. Dat neemt niet weg dat het bezoekersaantal toch ook in de jaren negentig een probleem bleef. Om kwalitatief te kunnen programmeren, heb je voldoende bezoekers nodig om de musici en de zaal te kunnen betalen. Gelukkig is de gemeente ons destijds steeds ter wille geweest door een zeer schappelijke zaalhuur te rekenen en veel in natura te geven. Maar toch, het bleef altijd puzzelen om alles goed voor elkaar te krijgen.

En zo werden jonge, aanstormende musici een vast onderdeel van het programma. Het mes sneed aan twee kanten: wij bewezen de jonge, veelbelovende musici een dienst door hen een podium te bieden en voor ons bleven de kosten beperkt omdat zij nog geen hoge gages vroegen. In onze statuten staat dat we educatief moeten zijn, maar dat heeft betrekking op het publiek, over déze vorm van educatie, gericht op de jonge musici, die het vak ook moeten leren door veel op te treden, staat niets in de statuten, maar we hebben ook dit aspect omarmd en vanaf die tijd is het traditie geworden om elk seizoen een podium te bieden aan jong talent. 

Muzikaal adviseur Jurriaan Röntgen had er, met zijn grote netwerk in de muziekwereld, een heel goed oog voor om jong talent in het vizier te krijgen.