Menu

klaasjanwoudsma

About klaasjanwoudsma

https://dekleinezaalomdehoek.nl

Posts by :

1981-1991

De derde 10 jaar: 1981 – 1991

Aflevering drie:
De jaren tachtig

In deze aflevering over de geschiedenis van ons zestigjarige bestaan geven we u, behalve muziek ook eens een kijkje in het bestuur van onze organisatie. Een inkijkje in het bestuur van IKON, Instructieve Kamermuziek Organisatie Naarden, en een inkijkje in het bestuur van nu, van De Kleine Zaal om de hoek.  

In deze aflevering over de geschiedenis van ons zestigjarige bestaan geven we u, behalve muziek ook eens een kijkje in het bestuur van onze organisatie. Een inkijkje in het bestuur van IKON, Instructieve Kamermuziek Organisatie Naarden, en een inkijkje in het bestuur van nu, van De Kleine Zaal om de hoek.

In de vorige aflevering vertelden we hoe andere instanties het bestuur hielpen. Het Nederlands Impresariaat maakte de contracten met de musici en bepaalde of en hoeveel subsidie er mogelijk was. Er zijn ook nu wel instanties tot wie we ons kunnen wenden, eigenlijk alleen maar om subsidie te vragen, maar de initiatieven daartoe gaan van ons uit.

Het bestuur vergadert normaal gesproken drie keer per jaar, wat geregeld moet worden gaat via mailtjes en appjes. Dat het afgelopen jaar niet normaal geweest is behoeft geen betoog, dus hebben we al zoomend een aanzienlijk groter aantal vergaderingen gehad. Maar, efficiëntie was er ook via het scherm.

Hoe anders was dat aan het eind van de jaren zeventig en begin tachtig. Men had alle tijd, besprak alles gezamenlijk in grote uitvoerigheid. De sigarenrook komt bijna van de pagina’s van de verslagen af. Ook het taalgebruik kent diezelfde uitvoerigheid, een schril contrast met de beknopte mailtjes en appjes die wij elkaar nu sturen.

Zo schreef voorzitter Kees Wolterbeek op 28 oktober 1981 een brief aan zijn bestuur, waarvan ik u graag een fragment laat lezen.

Brief-Wolterbeek-800x600

In de vorige aflevering vertelden we hoe andere instanties het bestuur hielpen. Het Nederlands Impresariaat maakte de contracten met de musici en bepaalde of en hoeveel subsidie er mogelijk was. Er zijn ook nu wel instanties tot wie we ons kunnen wenden, eigenlijk alleen maar om subsidie te vragen, maar de initiatieven daartoe gaan van ons uit.

Het bestuur vergadert normaal gesproken drie keer per jaar, wat geregeld moet worden gaat via mailtjes en appjes. Dat het afgelopen jaar niet normaal geweest is behoeft geen betoog, dus hebben we al zoomend een aanzienlijk groter aantal vergaderingen gehad. Maar, efficiëntie was er ook via het scherm.

Hoe anders was dat aan het eind van de jaren zeventig en begin tachtig. Men had alle tijd, besprak alles gezamenlijk in grote uitvoerigheid. De sigarenrook komt bijna van de pagina’s van de verslagen af. Ook het taalgebruik kent diezelfde uitvoerigheid, een schril contrast met de beknopte mailtjes en appjes die wij elkaar nu sturen.

Zo schreef voorzitter Kees Wolterbeek op 28 oktober 1981 een brief aan zijn bestuur, waarvan ik u graag een fragment laat lezen.

Brief-Wolterbeek-800x600
Het huidige bestuur: v.l.n.r. voorzitter Dorien van Londen, communicatie adviseur Sophie Voskens, muzikaal adviseur Karien Guinée, concertorganisatie Lucy Bleumer-van der Klein, secretaris Welmoet Kok, penningmeester Klaartje Snieders. Op deze foto ontbreekt fondsenwerver Ingrid Haye.
Het huidige bestuur: v.l.n.r. voorzitter Dorien van Londen, communicatie adviseur Sophie Voskens, muzikaal adviseur Karien Guinée, concertorganisatie Lucy Bleumer-van der Klein, secretaris Welmoet Kok, penningmeester Klaartje Snieders. Op deze foto ontbreekt fondsenwerver Ingrid Haye.
Renée van Erven Dorens-Hudig op de marimba
Renée van Erven Dorens-Hudig op de marimba
Jurriaan Röntgen
Jurriaan Röntgen

In de jaren tachtig is er een aantal grote veranderingen geweest. Onze naam moest, toen de omroep IKON werd opgericht, veranderd worden, we werden de Stadhuisconcerten Naarden. Renée van Erven Dorens-Hudig werd de nieuwe voorzitter, en zou dat zo’n vijfentwintig jaar blijven, George van Renesse nam afscheid en Jurriaan Röntgen werd muzikaal adviseur. Wat bleef was het educatieve element dat verankerd was én blijft in de I van ‘instructief’, al is die naam dan verdwenen. Nu verzorgen de musici de inleiding van hun programma. En daarmee verandert de toon. Vertoonden oorspronkelijk de inleidingen van Anton van der Horst en George van Renesse grote gelijkenis met colleges, de musici die zelf hun inleidingen verzorgden doen dit iets luchtiger en vooral ook korter.   

29 oktober 1982

Het afscheid George van Renesse.

beluister fragment

Ook werd een ‘vleugelfonds’ opgericht, samen met de gemeente. We hadden een prachtige Steinway, maar deze oude dame was wel aan vernieuwing toe. Jaren hebben we gespaard om de vleugel die we nu hebben, een Yamaha, te kunnen aanschaffen.

Bij het doorlopen van de programma’s die we in deze jaren hebben gepresenteerd, valt op dat we, naast de gebruikelijk kamermuziekensembles, duo’s, trio’s en kwartetten een aantal malen een groot ensemble hebben uitgenodigd.

1982 en 1983

Zo trad op 19 maart 1982 het Collegium Instrumentale Brughense op in een samenstelling van twaalf musici met concertmeester, een heus kamerorkest. Op 25 november 1983 was er Het Nieuw Ensemble, een gezelschap van tien musici bestaande uit strijkers, blazers, slagwerk en ‘tokkelaars’ harp, gitaar en marimba die onder meer een Serenate in tono folkloristico van Fabio Nieder ten gehore brachten. Behalve dat dit een ongebruikelijk groot gezelschap is, getuigt dit ook van een brede programmering, Fabio Nieder was en is niet heel bekend. En ook het Nederlands Kamerkoor stond op het programma in 1983, dat onder meer Mahlers ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’, voor maar liefst zestien stemmen zong. Er was in deze periode duidelijk sprake van een nog bredere programmering. Of de Burgerzaal deze bezetting altijd aan kon ….?

Hieronder een registratie van Mahlers ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ in de uitvoering van een ander koor.

beluister fragment

Maar ook de gebruikelijke kleinere bezettingen stonden op het programma, waarbij nieuwe namen kwamen, van musici die later een glansrijke carrière zouden krijgen. Fluitiste Abby de Quant, violiste Emmy Verhey, cellist Pieter Wispelwey. Jurriaan Röntgen had altijd oog en oor voor ontluikend talent.

Abby de Quant
Abby de Quant
Emmy Verhey
Emmy Verhey
Pieter Wispelwey
Pieter Wispelwey

30 oktober 1987

We hebben een fragment van Pieter Wispelwey weliswaar met een andere pianist (Paolo Giacometti). Ze spelen het Adagio uit de Sonate in F mineur van Franz Schubert.

beluister fragment

Ons publiek was altijd trouw, maar toch kwam er aan het eind van de jaren tachtig een moeilijke periode aan. De aanmeldingen voor abonnementen namen af en op enig moment kwam de stichting zelfs in zwaar weer terecht. Toen de grens van zo’n tachtig aanmeldingen bereikt was, is de stichting met kunst en vliegwerk, lees: door donaties van de ‘leden’ gered.

Wij zijn hen daar nog steeds dankbaar voor!

1971-1981

De tweede 10 jaar: 1971 – 1981

Aflevering twee:
De jaren zeventig

In de eerste aflevering van het verhaal over onze geschiedenis vertelden we dat instructie,  educatie en verheffing de doelstellingen van onze kamermuziekserie waren. In de statuten van de stichting staat dit als volgt verwoord:

De stichting heeft als doel:
het verzorgen van uitvoeringen, lezingen of manifestaties op muzikaal, musicologisch of ander artistiek of cultureel gebied, met meerdere of mindere instructieve grondslag en -belichting en voorts in het algemeen het verrichten of doen verrichten van alles wat een cultuur bevorderende of – verheffende strekking heeft en het verrichten van al wat hiermee verband houdt of daartoe bevorderlijk kan zijn.

Tot dit doel behoort niet het doen van uitkeringen aan de oprichter of aan hen die deel uitmaken van organen van de stichting.

De stichting beoogt het algemeen nut.

Het is nogal wat! Het hier geformuleerde doel omvat zóveel dat we ongeveer het hele culturele leven in het Gooi voor onze rekening zouden kunnen nemen. De praktijk heeft uitgewezen dat het ons ging en gaat om kamermuziek, maar wél steeds met een instructieve noot in de inleiding.

Jaap van Zweden
Jaap van Zweden

Uit het verhaal van de eerste tien jaar moge duidelijk geworden zijn dat het IKON, zoals we toen heetten, van meet af aan een hoog muzikaal niveau had. Grote namen stonden op het programma en dat is zo gebleven.

Ook in de tweede decade van ons bestaan stonden musici van naam op het programma, zoals mezzosopraan Cora Canne Meyer, bariton Herman Schey, pianisten Stanley Hoogland, Rudolf Jansen en Ronald Brautigam. En ook Jaap van Zweden trad bij ons op als 17-jarige, begeleid door Boukje Land.

Opmerkelijk is ook dat vele leden van het Concertgebouworkest in het programma zaten: cellisten Harro Ruijsenaars, Anner Bijlsma, Jean Decroos, hoboïst Han de Vries, klarinettist George Pieterson en violiste Theodora Geraets.

En steeds George van Renesse! In alle mogelijke combinaties met andere musici en steevast als inleider.

Uit het verhaal van de eerste tien jaar moge duidelijk geworden zijn dat het IKON, zoals we toen heetten, van meet af aan een hoog muzikaal niveau had. Grote namen stonden op het programma en dat is zo gebleven.

Ook in de tweede decade van ons bestaan stonden musici van naam op het programma, zoals mezzosopraan Cora Canne Meyer, bariton Herman Schey, pianisten Stanley Hoogland, Rudolf Jansen en Ronald Brautigam. En ook Jaap van Zweden trad bij ons op als 17-jarige, begeleid door Boukje Land.

Opmerkelijk is ook dat vele leden van het Concertgebouworkest in het programma zaten: cellisten Harro Ruijsenaars, Anner Bijlsma, Jean Decroos, hoboïst Han de Vries, klarinettist George Pieterson en violiste Theodora Geraets.

En steeds George van Renesse! In alle mogelijke combinaties met andere musici en steevast als inleider.

Han de Vries
Han de Vries
Anner Bijlsma
Anner Bijlsma
Goerge Pieterson
Goerge Pieterson
Theodore Geraets
Theodore Geraets

18 januari 1980

Telemann door Han de Vries, Wouter Möller en Bob van Asperen in ons programma van 18 januari 1980.

beluister fragment

Als we de programmering van deze tien jaren bekijken, valt ook weer de breedte op, van barok met Musica da Camera van Ton Koopman tot Andriessen door het Gemini Ensemble. Blazers, zangers, pianisten, harp en strijkers in vele verschillende samenstellingen, maar altijd een strijkkwartet. In een kamermuziekserie móet een strijkkwartet zitten, vond men toen en vinden we nog steeds.

19 november 1976

Brahms – Hoorntrio door Jaring Walta, Vicente Zarzo en Jan van der Meer zoals het bij ons ging op 19 november 1976.

beluister fragment

Het werk van het bestuur verschilde in die tijd behoorlijk van ons werk nu. Vroeger werd een deel van de administratieve/financiële zorg uitbesteed aan het Nederlands Impresariaat aan de Paulus Potterstraat in Amsterdam. Zij maakten de contracten met de artiesten en bepaalden of en hoeveel subsidie er mogelijk was. Dat scheelt veel werk, dat nu door programmeur Karien en penningmeester Klaartje gedaan wordt. Was er daarna nog een tekort? Geen nood, de Provincie Noord-Holland suppleerde de rest. Dat scheelt niet alleen veel werk, maar is altijd een geruststellende gedachte, financieel komt het wel goed.

Nadat het Nederlands Impresariaat stopte met deze activiteit is onze jaaromzet van ca. € 20.000 enige jaren redelijk ‘makkelijk’ gefinancierd door Rijk, Provincie en Gemeente. Wat een luxe!

We hebben het steeds gehad over de musici en de programmering, maar de locatie waar de concerten plaatsvonden is minstens zo belangrijk geweest: de Burgerzaal van het Stadhuis van Naarden en de gemeente Naarden als gastheer. En het was traditie dat de echtgenote, echtgenoot van de burgemeester zitting had in ons bestuur. De gemeente heeft zich van deze taak altijd op een bijzonder enthousiaste en zorgvuldige manier gekweten. De bodes maakten de zaal in orde, stonden in de hal ter ontvangst van de bezoekers, hielden de deur in de gaten na 20.15 uur en zorgden daarna voor de thee en de koffie in de pauze. Dat was de sponsoring in natura door de gemeente, die ook de zaalhuur nog eens uiterst laag hield. Dat waren nog eens tijden!

De Burgerzaal van het Stadhuis van Naarden
De Burgerzaal van het Stadhuis van Naarden
Inhuldiging van Koningin Juliana door Gerard van Wijland
Inhuldiging van Koningin Juliana door Gerard van Wijland
Kroonluchter-360x512

De Burgerzaal is een prachtige ruimte, sfeervol, maar in feite niet echt geschikt voor kamermuziek. De akoestiek is abominabel droog. De vorm van de zaal is lastig, we hebben het geprobeerd met een podium, zonder podium, in de lengte en in de breedte, om uiteindelijk uit te komen op een opstelling van de stoelen om de musici heen, als in een huiskamer. Vroeger met een schemerlamp in het midden! En daarachter het enorme schilderij van de inhuldiging van Koningin Juliana.

De parketvloer heeft altijd gekraakt, tot de renovatie van de zaal. We namen het allemaal voor lief, het publiek zat er muisstil te genieten, vaak met de partituur in de hand en de musici hebben het altijd heel inspirerend gevonden om in deze zaal voor ons op te treden, ze kwamen maar wat graag!

De Burgerzaal is een prachtige ruimte, sfeervol, maar in feite niet echt geschikt voor kamermuziek. De akoestiek is abominabel droog. De vorm van de zaal is lastig, we hebben het geprobeerd met een podium, zonder podium, in de lengte en in de breedte, om uiteindelijk uit te komen op een opstelling van de stoelen om de musici heen, als in een huiskamer. Vroeger met een schemerlamp in het midden! En daarachter het enorme schilderij van de inhuldiging van Koningin Juliana.

De parketvloer heeft altijd gekraakt, tot de renovatie van de zaal. We namen het allemaal voor lief, het publiek zat er muisstil te genieten, vaak met de partituur in de hand en de musici hebben het altijd heel inspirerend gevonden om in deze zaal voor ons op te treden, ze kwamen maar wat graag!

tot slot

Ter voorbereiding op de Winterreise die we het komend seizoen op het programma hebben staan in een alternatieve uitvoering met het Ragazze Quartet met Martijn Cornet, hierbij een fragment van de Winterreise zoals die klonk op 15 november 1974, gezongen door bas-bariton Herman Schey begeleid door pianist Felix de Nobel, in de Burgerzaal.

beluister fragment

1961-1971

De eerste 10 jaar: 1961 – 1971

Le quatorze juillet:
Opgericht op 14 juli 1961

Rond de zestiger jaren speelden jonge muzikale mensen uit de omgeving van Naarden regelmatig concerten in het stadhuis onder de bezielende leiding van Anthon van der Horst. Anthon van der Horst was een begrip: organist van de Grote Kerk in Naarden, dirigent van de Nederlandse Bachvereniging, directeur van het Hilversumse Muzieklyceum en docent aan het Amsterdams conservatorium en daar naast dus ook organisator van wat ons podium zou worden.

De oprichting van een professionele concertserie vloeide hier logischerwijze uit voort. Van der Horst vond zijn bestuursleden in deze muzikale kring en de musici trok hij zelf aan uit zijn eigen werkomgeving. Instructie, educatie en verheffing waren de doelstellingen. Een belangrijk aspect was van meet af aan dan ook het uitgebreid en professioneel toelichten van het concertprogramma en daarom heette de serie IKON – Instructieve Kamermuziek Organisatie Naarden.

George van Renesse volgt in 1965 Anton van der Horst op, als voorzitter en als muzikaal adviseur. Een briljant pianist en begeesterd causeur op het muzikale vlak. Zijn radiopraatjes waren veelbeluisterd en evenzo gaf hij meesterlijk toelichting bij de stadhuisconcerten: vertelde anekdotes over de componisten, speelde de thema’s en de harmonieën voor aan de piano en maakte grapjes over de brandweer die de zaal kwam controleren. De musici werden in de pauze op een rijtje stoelen op het podium gezet om vragen van het publiek te beantwoorden en uit te leggen hoe hun instrumenten werkten. Zijn afscheidsoptreden, een Schubert recital was een niet te vergeten gebeurtenis. Het was de tijd van de stencilmachine, enveloppen schrijven, een sigarenkistje (met elastiek) als kassa en de kaartjes knip.

Dat sigarenkistje hebben we nog steeds, maar de kniptang is sinds de nieuwste huisstijl overbodig geworden.

beluister inleiding
George-van-Renesse-768x768

Van meet af aan hebben we breed geprogrammeerd. We zijn een kamermuziekpodium en bieden hedendaagse muziek, themaconcerten, concerten met literaire of historische achtergrond, grote gezelschappen of kleine, maar in ieder geval elk seizoen een strijkkwartet. En ook van meet af aan hebben grote namen op het programma gestaan. Zo vinden we in deze jaren de namen van Jan Wijn, Jean Decroos, David Hollestelle, Frans Brüggen, Anner Bijlsma, Gustav Leonhardt, Theo Olof, Cora Canne Meijer, Elly Ameling, Herman Krebbers, Daniël Wayenberg, maar ook het Nederlands Kamerorkest o.l.v. David Zinman in de Grote Kerk.

Van het optreden van Elly Ameling op 26 november 1965 hebben we een fragment gevonden toen we een CD maakten voor ons 50-jarig jubileum. In de onderstaande link kunt u dit fragment beluisteren, zij zingt werken van Purcell en Frank Martin, samen met Pieter Odé, dwarsfluit en de componist Frank Martin zelf aan de piano, wat een prachtige, jonge stem.

Van meet af aan hebben we breed geprogrammeerd. We zijn een kamermuziekpodium en bieden hedendaagse muziek, themaconcerten, concerten met literaire of historische achtergrond, grote gezelschappen of kleine, maar in ieder geval elk seizoen een strijkkwartet. En ook van meet af aan hebben grote namen op het programma gestaan. Zo vinden we in deze jaren de namen van Jan Wijn, Jean Decroos, David Hollestelle, Frans Brüggen, Anner Bijlsma, Gustav Leonhardt, Theo Olof, Cora Canne Meijer, Elly Ameling, Herman Krebbers, Daniël Wayenberg, maar ook het Nederlands Kamerorkest o.l.v. David Zinman in de Grote Kerk.

Van het optreden van Elly Ameling op 26 november 1965 hebben we een fragment gevonden toen we een CD maakten voor ons 50-jarig jubileum. In de onderstaande link kunt u dit fragment beluisteren, zij zingt werken van Purcell en Frank Martin, samen met Pieter Odé, dwarsfluit en de componist Frank Martin zelf aan de piano, wat een prachtige, jonge stem.

het programma

Henry Purcell
(1659 – 1695)

WHEN I’M LAID IN EARTH

Frank Martin
(1890–1974)

TROIS CHANTS DE NOËL:
LES CADEAUX – IMAGE DE NOËL – LES BERGERS
(tekst: A.Ruthardt, 1947)

Elly Ameling, sopraan
Pieter Odé, fluit
Frank Martin, piano

Elly-Ameling-526x800
Elly-Ameling-526x800

het programma

Henry Purcell
(1659 – 1695)

WHEN I’M LAID IN EARTH

Frank Martin
(1890–1974)

TROIS CHANTS DE NOËL:
LES CADEAUX – IMAGE DE NOËL – LES BERGERS
(tekst: A.Ruthardt, 1947)

Elly Ameling, sopraan
Pieter Odé, fluit
Frank Martin, piano

Henry Purcell
(1659 – 1695)

When I’m laid in earth

Thy hand, Belinda, darkness shades me,
On thy bosom let me rest,
More I would, but Death invades me;
Death is now a welcome guest.
When I am laid in earth, May my wrongs create
No trouble in thy breast;
Remember me, but ah! forget my fate.

Henry Purcell
(1659 – 1695)

When I’m laid in earth

Thy hand, Belinda, darkness shades me,
On thy bosom let me rest,
More I would, but Death invades me;
Death is now a welcome guest.
When I am laid in earth, May my wrongs create
No trouble in thy breast;
Remember me, but ah! forget my fate.

beluister fragment
Frank Martin
(1890-1974)

Texte d’Albert Rudhardt

les cadeaux

J’ai vu trois rois sur le chemin
Tous plus beau les uns que les autres,
Ayant des cadeaux plein les mains.
A côté des leurs, que seront les nôtres ?
Autant dire : rien !
Ils ont mis vers le petit prince
La myrrhe, l’or et l’encens.
Nos pauvres présents paraissaient bien minces
Près des trésors de trois provinces.
Il a regardé les bijoux.
Nous, nous restions sans rien dire.
Puis il a regardé vers nous
Et son premier sourire
Fut pour nous.

Image de Noël

L’Enfant Jésus des images,
Le beau bébé rose et blanc
Tend ses deux poings vers les mages,
Ou vers un berger tremblant.
Le boeuf, sans cérémonie,
Rumine en grondant un peu.
Et la vierge en manteau bleu
Sourit à la compagnie.

LES BERGERS

Il n’était pas encore minuit
Que la nouvelle étoile a luit
Pour éclairer la terre ;
Puis soudain le ciel s’entrouvrit,
Et vêtus de lumière,
On pouvait voir en Paradis
Tous les anges réunis
En prière.
Par les déserts, marchant pieds nus,
Tous les bergers étaient venus
Jusqu’à la pauvre hutte.
Ils amusaient l’Enfant Jésus
Avec des airs de flûte.
Les anges chantaient : Gloria !
Et les pâtres : Hosanna !
Alléluia, Alléluia
Alléluia, Alléluia

Frank Martin
(1890-1974)

Texte d’Albert Rudhardt

les cadeaux

J’ai vu trois rois sur le chemin
Tous plus beau les uns que les autres,
Ayant des cadeaux plein les mains.
A côté des leurs, que seront les nôtres ?
Autant dire : rien !
Ils ont mis vers le petit prince
La myrrhe, l’or et l’encens.
Nos pauvres présents paraissaient bien minces
Près des trésors de trois provinces.
Il a regardé les bijoux.
Nous, nous restions sans rien dire.
Puis il a regardé vers nous
Et son premier sourire
Fut pour nous.

Image de Noël

L’Enfant Jésus des images,
Le beau bébé rose et blanc
Tend ses deux poings vers les mages,
Ou vers un berger tremblant.
Le boeuf, sans cérémonie,
Rumine en grondant un peu.
Et la vierge en manteau bleu
Sourit à la compagnie.

LES BERGERS

Il n’était pas encore minuit
Que la nouvelle étoile a luit
Pour éclairer la terre ;
Puis soudain le ciel s’entrouvrit,
Et vêtus de lumière,
On pouvait voir en Paradis
Tous les anges réunis
En prière.
Par les déserts, marchant pieds nus,
Tous les bergers étaient venus
Jusqu’à la pauvre hutte.
Ils amusaient l’Enfant Jésus
Avec des airs de flûte.
Les anges chantaient : Gloria !
Et les pâtres : Hosanna !
Alléluia, Alléluia
Alléluia, Alléluia

beluister fragment
10-jaar-IKON-800x640

Zo zijn er in de eerste tien jaar van ons bestaan meteen al heel veel mooie concerten geweest, waarvan een steeds toenemend aantal mensen heeft genoten. En op 12 maart 1971 werd het tienjarig bestaan gevierd met een feestconcert: George van Renesse speelde Schuberts Impromptus en een Moment Musical, waarna hij ging improviseren op motieven naar keuze van de aanwezigen, wat hij meesterlijk kon. En een muzikale quiz. Ook ‘het gezellige samenzijn’ na afloop houden we graag in ere.

Het is duidelijk dat IKON van meet af aan hoog heeft ingezet waar het ging om het niveau van de musici. Dat wij ons nu, niet gehinderd door enige bescheidenheid, afficheren als De Kleine Zaal om de hoek, natuurlijk verwijzend naar De Kleine Zaal van het Concertgebouw, is dan ook niet meer dan een voortzetting van dat prille begin.

Zo zijn er in de eerste tien jaar van ons bestaan meteen al heel veel mooie concerten geweest, waarvan een steeds toenemend aantal mensen heeft genoten. En op 12 maart 1971 werd het tienjarig bestaan gevierd met een feestconcert: George van Renesse speelde Schuberts Impromptus en een Moment Musical, waarna hij ging improviseren op motieven naar keuze van de aanwezigen, wat hij meesterlijk kon. En een muzikale quiz. Ook ‘het gezellige samenzijn’ na afloop houden we graag in ere.

Het is duidelijk dat IKON van meet af aan hoog heeft ingezet waar het ging om het niveau van de musici. Dat wij ons nu, niet gehinderd door enige bescheidenheid, afficheren als De Kleine Zaal om de hoek, natuurlijk verwijzend naar De Kleine Zaal van het Concertgebouw, is dan ook niet meer dan een voortzetting van dat prille begin.