De Kleine Zaal om de hoek zestig jaar
1961 – 2021
Graag willen we u wat vertellen over de zestig jaren die we als kamermuziekpodium achter ons hebben liggen. Dat gaan we doen in zes afleveringen, die elk een periode van tien jaar beschrijven. Tussen nu en het begin van ons nieuwe seizoen kunt u regelmatig een aflevering tegemoet zien.
De eerste 10 jaar: 1961 – 1971
Le quatorze juillet:
Opgericht op 14 juli 1961
Rond de zestiger jaren speelden jonge muzikale mensen uit de omgeving van Naarden regelmatig concerten in het stadhuis onder de bezielende leiding van Anthon van der Horst. Anthon van der Horst was een begrip: organist van de Grote Kerk in Naarden, dirigent van de Nederlandse Bachvereniging, directeur van het Hilversumse Muzieklyceum en docent aan het Amsterdams conservatorium en daar naast dus ook organisator van wat ons podium zou worden.
De oprichting van een professionele concertserie vloeide hier logischerwijze uit voort. Van der Horst vond zijn bestuursleden in deze muzikale kring en de musici trok hij zelf aan uit zijn eigen werkomgeving. Instructie, educatie en verheffing waren de doelstellingen. Een belangrijk aspect was van meet af aan dan ook het uitgebreid en professioneel toelichten van het concertprogramma en daarom heette de serie IKON – Instructieve Kamermuziek Organisatie Naarden.
George van Renesse volgt in 1965 Anthon van der Horst op, als voorzitter en als muzikaal adviseur. Een briljant pianist en begeesterd causeur op het muzikale vlak. Zijn radiopraatjes waren veelbeluisterd en evenzo gaf hij meesterlijk toelichting bij de stadhuisconcerten: vertelde anekdotes over de componisten, speelde de thema’s en de harmonieën voor aan de piano en maakte grapjes over de brandweer die de zaal kwam controleren. De musici werden in de pauze op een rijtje stoelen op het podium gezet om vragen van het publiek te beantwoorden en uit te leggen hoe hun instrumenten werkten. Zijn afscheidsoptreden, een Schubert recital, was een niet te vergeten gebeurtenis. Het was de tijd van de stencilmachine, enveloppen schrijven, een sigarenkistje (met elastiek) als kassa en de kaartjes knip.
Dat sigarenkistje hebben we nog steeds, maar de kaartjesknipper is sinds de nieuwste huisstijl overbodig geworden.
De tweede 10 jaar: 1971 – 1981
Aflevering twee:
De jaren zeventig
In de eerste aflevering van het verhaal over onze geschiedenis vertelden we dat instructie, educatie en verheffing de doelstellingen van onze kamermuziekserie waren. In de statuten van de stichting staat dit als volgt verwoord:
De stichting heeft als doel:
het verzorgen van uitvoeringen, lezingen of manifestaties op muzikaal, musicologisch of ander artistiek of cultureel gebied, met meerdere of mindere instructieve grondslag en -belichting en voorts in het algemeen het verrichten of doen verrichten van alles wat een cultuur bevorderende of – verheffende strekking heeft en het verrichten van al wat hiermee verband houdt of daartoe bevorderlijk kan zijn.
Tot dit doel behoort niet het doen van uitkeringen aan de oprichter of aan hen die deel uitmaken van organen van de stichting.
De stichting beoogt het algemeen nut.
Het is nogal wat! Het hier geformuleerde doel omvat zóveel dat we ongeveer het hele culturele leven in het Gooi voor onze rekening zouden kunnen nemen. De praktijk heeft uitgewezen dat het ons ging en gaat om kamermuziek, maar wél steeds met een instructieve noot in de inleiding.
18 januari 1980
Hier is een opname te beluisteren van Telemann door Han de Vries, Wouter Möller en Bob van Asperen in ons programma van 18 januari 1980.
Als we de programmering van deze tien jaren bekijken, valt ook weer de breedte op, van barok met Musica da Camera van Ton Koopman tot Andriessen door het Gemini Ensemble. Blazers, zangers, pianisten, harp en strijkers in vele verschillende samenstellingen, maar altijd een strijkkwartet. In een kamermuziekserie móet een strijkkwartet zitten, vond men toen en vinden we nog steeds.
19 november 1976
Hieronder vindt u een registratie van Brahms – Hoorntrio door Jaring Walta, Vicente Zarzo en Jan van der Meer zoals het bij ons ging op 19 november 1976.
Het werk van het bestuur verschilde in die tijd behoorlijk van ons werk nu. Vroeger werd een deel van de administratieve/financiële zorg uitbesteed aan het Nederlands Impresariaat aan de Paulus Potterstraat in Amsterdam. Zij maakten de contracten met de artiesten en bepaalden of en hoeveel subsidie er mogelijk was. Dat scheelt veel werk, dat nu door programmeur Karien en penningmeester Klaartje gedaan wordt. Was er daarna nog een tekort? Geen nood, de Provincie Noord-Holland suppleerde de rest. Dat scheelt niet alleen veel werk, maar is altijd een geruststellende gedachte, financieel komt het wel goed.
Nadat het Nederlands Impresariaat stopte met deze activiteit is onze jaaromzet van ca. € 20.000 enige jaren redelijk ‘makkelijk’ gefinancierd door Rijk, Provincie en Gemeente. Wat een luxe!
We hebben het steeds gehad over de musici en de programmering, maar de locatie waar de concerten plaatsvonden is minstens zo belangrijk geweest: de Burgerzaal van het Stadhuis van Naarden en de gemeente Naarden als gastheer. En het was traditie dat de echtgenote, echtgenoot van de burgemeester zitting had in ons bestuur. De gemeente heeft zich van deze taak altijd op een bijzonder enthousiaste en zorgvuldige manier gekweten. De bodes maakten de zaal in orde, stonden in de hal ter ontvangst van de bezoekers, hielden de deur in de gaten na 20.15 uur en zorgden daarna voor de thee en de koffie in de pauze. Dat was de sponsoring in natura door de gemeente, die ook de zaalhuur nog eens uiterst laag hield. Dat waren nog eens tijden!
tot slot
Ter voorbereiding op de “Winterreise” die we het komend seizoen op het programma hebben staan in een alternatieve uitvoering met het Ragazze Quartet met Martijn Cornet, hierbij een fragment van de “Winterreise” zoals die klonk op 15 november 1974, gezongen door bas-bariton Herman Schey begeleid door pianist Felix de Nobel, in de Burgerzaal.
De derde 10 jaar: 1981 – 1991
Aflevering drie:
De jaren tachtig
In de jaren tachtig is er een aantal grote veranderingen geweest. Onze naam moest, toen de omroep IKON werd opgericht, veranderd worden, we werden de Stadhuisconcerten Naarden. Renée van Erven Dorens-Hudig werd de nieuwe voorzitter, en zou dat zo’n vijfentwintig jaar blijven, George van Renesse nam afscheid en Jurriaan Röntgen werd muzikaal adviseur. Wat bleef was het educatieve element dat verankerd was én blijft in de I van ‘instructief’, al is die naam dan verdwenen. Nu verzorgen de musici de inleiding van hun programma. En daarmee verandert de toon. Vertoonden oorspronkelijk de inleidingen van Anton van der Horst en George van Renesse grote gelijkenis met colleges, de musici die zelf hun inleidingen verzorgden doen dit iets luchtiger en vooral ook korter.
29 oktober 1982
Hieronder een opname van het afscheid George van Renesse.
Ook werd een ‘vleugelfonds’ opgericht, samen met de gemeente. We hadden een prachtige Steinway, maar deze oude dame was wel aan vernieuwing toe. Jaren hebben we gespaard om de vleugel die we nu hebben, een Yamaha, te kunnen aanschaffen.
Bij het doorlopen van de programma’s die we in deze jaren hebben gepresenteerd, valt op dat we, naast de gebruikelijk kamermuziekensembles, duo’s, trio’s en kwartetten een aantal malen een groot ensemble hebben uitgenodigd.
1982 en 1983
Zo trad op 19 maart 1982 het Collegium Instrumentale Brughense op in een samenstelling van twaalf musici met concertmeester, een heus kamerorkest. Op 25 november 1983 was er Het Nieuw Ensemble, een gezelschap van tien musici bestaande uit strijkers, blazers, slagwerk en ‘tokkelaars’ harp, gitaar en marimba die onder meer een Serenate in tono folkloristico van Fabio Nieder ten gehore brachten. Behalve dat dit een ongebruikelijk groot gezelschap is, getuigt dit ook van een brede programmering, Fabio Nieder was en is niet heel bekend. En ook het Nederlands Kamerkoor stond op het programma in 1983, dat onder meer Mahlers “Ich bin der Welt abhanden gekommen”, voor maar liefst zestien stemmen zong. Er was in deze periode duidelijk sprake van een nog bredere programmering. Of de Burgerzaal deze bezetting altijd aan kon ….?
Hieronder een registratie van Mahlers “Ich bin der Welt abhanden gekommen” in de uitvoering van een ander koor.
Maar ook de gebruikelijke kleinere bezettingen stonden op het programma, waarbij nieuwe namen kwamen, van musici die later een glansrijke carrière zouden krijgen. Fluitiste Abby de Quant, violiste Emmy Verhey, cellist Pieter Wispelwey. Jurriaan Röntgen had altijd oog en oor voor ontluikend talent.
30 oktober 1987
We hebben een fragment van Pieter Wispelwey weliswaar met een andere pianist (Paolo Giacometti). Ze spelen het Adagio uit de Sonate in F mineur van Franz Schubert.
Ons publiek was altijd trouw, maar toch kwam er aan het eind van de jaren tachtig een moeilijke periode aan. De aanmeldingen voor abonnementen namen af en op enig moment kwam de stichting zelfs in zwaar weer terecht. Toen de grens van zo’n tachtig aanmeldingen bereikt was, is de stichting met kunst en vliegwerk, lees: door donaties van de ‘leden’ gered.
Wij zijn hen daar nog steeds dankbaar voor!
De vierde 10 jaar: 1991 – 2001
Aflevering vier:
De jaren negentig
De vorige aflevering eindigde met de financiële steun die de ‘leden’, lees vaste bezoekers, de Stadhuisconcerten Naarden gaven om te kunnen overleven. Dat neemt niet weg dat het bezoekersaantal toch ook in de jaren negentig een probleem bleef. Om kwalitatief te kunnen programmeren, heb je voldoende bezoekers nodig om de musici en de zaal te kunnen betalen. Gelukkig is de gemeente ons destijds steeds ter wille geweest door een zeer schappelijke zaalhuur te rekenen en veel in natura te geven. Maar toch, het bleef altijd puzzelen om alles goed voor elkaar te krijgen.
En zo werden jonge, aanstormende musici een vast onderdeel van het programma. Het mes sneed aan twee kanten: wij bewezen de jonge, veelbelovende musici een dienst door hen een podium te bieden en voor ons bleven de kosten beperkt omdat zij nog geen hoge gages vroegen. In onze statuten staat dat we educatief moeten zijn, maar dat heeft betrekking op het publiek, over déze vorm van educatie, gericht op de jonge musici, die het vak ook moeten leren door veel op te treden, staat niets in de statuten, maar we hebben ook dit aspect omarmd en vanaf die tijd is het traditie geworden om elk seizoen een podium te bieden aan jong talent.
Muzikaal adviseur Jurriaan Röntgen had er, met zijn grote netwerk in de muziekwereld, een heel goed oog voor om jong talent in het vizier te krijgen.
rising stars
We hebben in samenwerking met muziekscholen de allerjongsten laten komen, met hun driekwart viool en hun moeders en vaders ter begeleiding. Dat was heel vertederend, maar organisatorisch ook heel ingewikkeld, uiteindelijk te ingewikkeld voor onze organisatie. We hebben steeds de prijswinnaars van de diverse concoursen zoals het Prinses Christina Concours op ons programma gezet. Dat levert een lijst namen op van musici die nu allemaal een glansrijke carrière hebben: klarinettist Lars Wouters van den Oudenweijer, sopraan Nienke Oostenrijk, violiste Nadia Wijzenbeek, celliste Doris Hochscheid en pianiste Daria van den Bercken, en de lijst is nog veel langer. Ze zouden geen van allen misstaan hebben in de serie ‘Rising Stars’ van de echte Kleine Zaal. En, ze zijn allemaal minstens één maal bij ons teruggekomen.
We hebben een fragment van de Sonate voor klarinet en piano op.120 nr.2 – deel II van Johannes Brahms door Lars Wouter van den Oudenweijer, klarinet & Hans Eijsackers, piano.
Maar ook via andere wegen wist Jurriaan jong talent te vinden. Zo trad Janine Jansen voor ons op in 2000, toen nog niet echt bekend, maar met een spel waarvan iedereen meteen diep onder de indruk was.
Liza Ferschtman trad samen met haar moeder, de pianiste Mila Baslawskaja, op in 1994, vijftien jaar oud en ruim voordat zij in 1997 winnares zou worden van het Nationaal Vioolconcours Oskar Back. Jurriaan had een vooruitziende blik!
Schumann
Hier kunt u een fragment beluisteren van Liza Ferschtman, viool en dan niet met haar moeder als pianist zoals op het concert maar met Enrico Pace. Ze spelen Schumann.
Wat opvalt in de programmering van deze jaren is de grote hoeveelheid blazers, in allerlei samenstellingen. Maar liefst zestien maal stonden er blazers op het programma. Is dat toeval? Waren blazers toen ‘in de mode’? Hoe dan ook, vrijwel alle blaasinstrumenten kwamen langs in de meest uiteenlopende programma’s, met als klap op de vuurpijl in 1997 het Nederlands Blazers Ensemble met een Strawinsky programma. Het zullen heel wat decibellen geweest zijn in de Burgerzaal!
vijf zangstemmen a capella
Ook Vocaal Ensemble Quink stond op het programma, vijf zangstemmen a capella, die het publiek meenamen naar Engeland met muziek van Ralph Vaughan Williams, Benjamin Britten en Mátyás Seiber, een Hongaarse musicus, die naar Engeland vluchtte en daar een productief en zeer gewaardeerd componist werd.
We hebben ook een opname van Linden Lea van Ralph Vaughan Williams door het Quink Vocaal Ensemble.
Kortom, het vierde decennium van ons bestaan ging financieel gezien niet bepaald van een leien dakje, maar muzikaal gezien was het een prachtige tijd, met de meest uiteenlopende muziek, maar altijd van de hoogste kwaliteit.
De vijfde 10 jaar: 2001 – 2011
Aflevering vijf:
De jaren nul
In de vorige aflevering was te lezen dat het lastig bleef om voldoende bezoekers te krijgen om te kunnen blijven programmeren op het niveau dat we gewend zijn en willen behouden. Aangezien dat eigenlijk al lang het geval was, was het bestuur van mening dat er een professionaliseringsslag gemaakt moest worden. Niet op het gebied van de programmering, maar op de wijze waarop we onszelf naar buiten toe zouden moeten presenteren. We waren te onbekend en daar moest verandering in komen.
Het bestuur deed tijdens een van de concerten een oproep aan de bezoekers in de zaal voor deelname aan het bestuur, er was nieuw bloed nodig. Deze oproep heeft twee nieuwe bestuursleden opgeleverd. We hebben eerst nagedacht over wat we zouden moeten doen om onze bekendheid te vergroten en, niet minder belangrijk, hoe we buiten de recette om aan meer geld zouden kunnen komen.
Daarnaast hebben we raamposters met het programma opgehangen in vele winkels, bibliotheken enzovoort om maar zichtbaar te worden. We hebben de krant opgezocht en stonden daar dan ook regelmatig in, eerst met recensies, later met voorbeschouwingen.
Het heeft een seizoen geduurd voor dit resulteerde in een toename van het aantal bezoekers. Maar toen die er eenmaal waren, zijn ze nooit meer weggegaan. In de daaropvolgende jaren waren de 150 abonnementen die we konden verkopen, steeds binnen één à twee weken verkocht. En dat is in onze Naardense tijd altijd zo gebleven.
finalisten
Het uitnodigen van finalisten van muziekconcoursen hebben we vastgehouden, een bijzonder dierbaar programmaonderdeel, waarin we met heel veel latere grootheden hebben kennisgemaakt. Verder valt op dat het programma wéér breder is geworden.
Zo deed de verteller zijn intrede. In 2005 speelde pianist Yoram Ish-Hurwitz de Années de Pèlerinage van Liszt, literair omlijst door Frédéric Bastet. Er volgden een voordracht van Hans Radloff bij liederen van Alma en Gustav Mahler, hoboïste Pauline Oostenrijk die speelde én vertelde ‘In de geest van Stotijn’, begeleid door Ivo Jansen en verteller Huib Ramaer die samen met violiste Eva Stegeman en pianist Folke Nauta de muzikale vriendschap tussen Edward Grieg en Julius Röntgen voor ons beschreef. Schitterende combinaties van muziek en het gesproken woord.
In het onderstaande opname speelt Yoram Ish-Hurwitz “Il Penseroso” uit Années de Pèlerinage, deuxième année: Italie van Franz Liszt.
Ook ‘lichtere’ programma’s
En ook waren er wat ‘lichtere’ programma’s. Zo was er in 2007 het programma I Hate Music, met onder meer sopraan Claron McFadden en mezzosopraan Tania Kross, ondeugend gekleed voor dit concert waarin bijvoorbeeld Gershwin te horen was. Best spannend, zou ons publiek, uiterst kritisch en vooral ook heel deskundig, deze programmaverbreding kunnen waarderen? De zaal stond op zijn kop! Vele toegiften. En terecht! Een paar jaar later deed Frommermann de betoverende jaren dertig herleven, vijf mannenstemmen, piano en gitaar brachten de zaal even terug in de tijd en ook nu liet de zaal zich meevoeren naar een andere tijd en wereld, prachtige close harmony zang en heerlijke muziek.
Hier kunt u Tania Kross beluisteren die “Summertime” van Gershwin zingt, begeleid door het Benjamin Herman Trio.
Nieuwe vleugel
Ook was er nog iets nieuws van een geheel andere orde, onze vleugel. De oude Steinway was niet meer te reviseren en we moesten een nieuwe vleugel aanschaffen. Een ingrijpende aankoop. Het is de Yamaha geworden die we nu hebben. Hij werd ingewijd door Igor Roma op 10 december 2004 met een Rachmaninov programma. Dat viel niet mee, veel te hard, was het oordeel van een groot deel van het publiek. Dat had ongetwijfeld te maken met de keuze van de muziek, het touché van Igor Roma, maar zeker ook met de vleugel, die geïntoneerd moest worden. Maar gelukkig zijn de pianisten die we uitnodigen heel tevreden over onze Yamaha.
Dit was een bewogen decennium in onze geschiedenis, met vele ontwikkelingen ten goede!
De zesde 10 jaar: 2011 – 2021
Aflevering zes:
De jaren tien
Het laatste decennium van ons zestigjarig bestaan. Het laatste decennium, dat muzikaal gezien geen decennium was, maar een periode van negen jaar, want een heel seizoen ontbrak. Maar daarover later meer. Het laatste en een van de meest bewogen decennia in onze geschiedenis, met grote veranderingen en gebeurtenissen. In 2011 vierden we ons vijftigjarig bestaan. En hoe!
Zo hebben we een eigen jubileum-cd uitgebracht. Een enorm werk, maar met een bijzonder mooi en speciaal resultaat. Muziekfragmenten van optredens uit die geschiedenis, gesproken woord door George van Renesse, zang door Elly Ameling, zoals u in de eerste aflevering van onze geschiedenis heeft kunnen beluisteren.
In 2011 namen twee bestuursleden afscheid, Roland Muller als penningmeester en Jurriaan Röntgen als muzikaal adviseur. Beiden werkten ‘achter de schermen’, maar beide functies zijn bijzonder belangrijk. Immers, het programma is bepalend voor de bezoekers, daar komen zij voor. Maar, een goed programma betekent vaak de duurdere musici en dan is het aan de penningmeester om de pecunia te bewaken. Dat is altijd prima gelukt. Voor Roland kwam Albert Jan Visser en voor Jurriaan Karien Guinée, die de traditie van kwalitatieve, brede, originele programmering uitstekend voortzet.
Programmatisch hebben we ook in dit decennium absolute toppers gehad. Hannes Minnaar als pianist, maar ook met zijn Van Baerle Trio, Lisa Ferschtmann, het Ragazze Quartet, dat ook nu weer bij ons terugkeert, Jan Brokken, Noa Wildschut, Rosanne Philippens, Remy van Kesteren, Dominique Seldis, maar ook het Hexagon Ensemble, het Calefax Riet Kwintet en het Nieuw Amsterdams Klarinet Kwartet. Het moge duidelijk zijn dat we met deze musici onze naam De Kleine Zaal, maar dan om de hoek, eer aan doen.
Hier vindt u een opname van het Piano Trio in E majeur van Beethoven door het Van Baerle Trio. Opgenomen in het Concertgebouw.
Verandering van locatie
De concerten bleven populair, de abonnementen waren steeds binnen een à twee weken uitverkocht. Zo ook voor het seizoen 2016-2017. Alles was klaar toen we in augustus een telefoontje van de gemeente kregen. De gemeente was niet meer ons Naarden, maar na de onvermijdelijke fusie nu Gooise Meren, sinds januari 2016. We kregen te horen dat we het komende seizoen niet in de Burgerzaal terecht zouden kunnen aangezien de raad daar moest vergaderen. Heel veel telefonades en bezoeken later, bleef ons geen andere oplossing over dan de Kazerne in Muiden. Een kazerne is niet het eerste gebouw dat je in verband brengt met kamermuziek, maar eerlijk gezegd viel dat mee. De reis ernaar toe, veel mensen bezochten onze concerten omdat ze zo fijn dichtbij waren, hebben we de gemeente toen laten regelen door een speciale bus voor ons te laten rijden. Vanaf het Adriaan Dortmansplein naar Muiden en vice versa, een hoog schoolreisjesgehalte!
In de Kazerne hebben we prachtige concerten gehoord, waarvan het optreden van Aidan Mikdad wel een hoogtepunt was. Vijftien was hij toen. Later, in 2021 nam hij deel aan het Koningin Elisabeth Concours en werd daar de jongste semi-finalist ooit.
Na dit veelbewogen seizoen dachten we te kunnen terugkeren naar de Burgerzaal, maar die hoop bleek ijdel. De brandweer had intussen de zaal voor ten hoogste honderd personen veilig verklaard, een aantal waarmee wij onze concerten niet op het gewenste niveau zouden kunnen voortzetten. De keus was met honderd en hogere prijzen doorgaan, waarmee we vele trouwe bezoekers zouden moeten teleurstellen, of op zoek gaan naar een andere locatie met de hele ‘familie’. De rest is geschiedenis.
De spieghelkerk
De overgang naar de Spieghelkerk was even wennen. Akoestisch waren er verschillen, onze vleugel moest een plaatsje krijgen, en de opstelling van de zaal en de musici moest bestudeerd worden. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is alles weer gewend, zij het dat we de Burgerzaal wel missen.
Ook bestuurlijk zijn er weer wisselingen geweest. De concertorganisatie was altijd in handen van Hanneke Schenk, zij vertroetelde de musici met lekker eten na het inspelen, maar had ook een eerstehulpdoos bij zich voor missende knopen of veiligheidsspelden. De uitstekende verzorging van de musici werd, en wordt, altijd enorm gewaardeerd, en leidde er zelfs toe, volgens eigen zeggen, dat zij er nóg mooier door gingen spelen. Hanneke werd opgevolgd door Lucie Bleumer, die tot op dit moment als moeder van celliste Claire Bleumer als geen ander weet waar de musici behoefte aan hebben. Ook bij haar is de concertorganisatie in uitstekende handen.
nog meer veranderingen
Albert Jan Visser gaf het stokje over aan Klaartje Snieders.
En verder waren we van mening dat we een PR bestuurslid nodig hadden. De kerk heeft meer ruimte, we kunnen dus meer kaarten verkopen. De overstap naar Bussum heeft ons ook bezoekers gekost, met namen uit de Vesting Naarden. Dat gemis moet worden goedgemaakt en daarvoor is meer bekendheid en het werven van sponsoren nodig. Sophie Voskens ging aan de slag als PR bestuurslid en heeft als eerste de huisstijl gemoderniseerd. Een logo, nieuw papier en enveloppen, maar vooral ook een nieuwe website en activiteit op Facebook.
Inmiddels gaat Ingrid Haye voor ons op zoek naar fondsen en sponsoren, geen gemakkelijk opgave in deze tijd.
CORONA
En toen hadden we corona nog niet eens gehad. Zoals iedereen natuurlijk weet heeft alles een heel seizoen stil gelegen. Vlak na het laatste concert van 2020 op 6 maart, ging alles op slot en dat is zo gebleven. Tot nu!
Wat zijn we blij dat we nu weer gewoon onze concerten kunnen geven. Alleen coronacontrole vooraf, maar verder als vanouds. En dat valt samen met ons zestigjarig bestaan. Het wordt een feestjaar! We hebben het prachtige programma van vorig jaar integraal kunnen doorschuiven en er komt een bijzonder extra feestconcert aan het eind van et seizoen, op 22 april 2022, zet u die datum, maar vast in de agenda!
Hier alvast een fragment uit “Der Winterreise” door bariton Martijn Cornet en het Ragazze Quartet. Een voorproefje van wat u kunt gaan meemaken op 19 november 2021.
We zijn hiermee aan het einde gekomen van onze geschiedenis. Op naar de toekomst! We hopen dat u heeft genoten van dit verhaal, maar vooral dat u blijft genieten van de muziek, die we ook het komende decennium met groot plezier voor u zullen blijven organiseren!